Συνηθέστερη Αντιμετώπιση Πενθούντων
Το πένθος στη σημερινή εποχή, προσεγγίζεται συχνά, ως μια ασθένεια που χρήζει θεραπείας. Το άτομο που πενθεί, τις περισσότερες φορές, αντιμετωπίζεται από τους γύρω του με αμηχανία. Η συνηθέστερη στάση που υιοθετούν οι άλλοι απέναντί του, είναι να τον ενθαρρύνουν να εστιάσει την προσοχή του σε άλλα θέματα και να προσπαθούν να του «φτιάξουν» τη διάθεση. Η αναστολή της έκφρασης του πόνου ερμηνεύεται ως καλός αυτοέλεγχος και εκλαμβάνεται ως πρόοδος στη διαχείριση του πένθους. Η κατάθλιψη, στο άτομο που πενθεί, θεωρείται αφύσικη, με αποτέλεσμα πολλές φορές να απευθύνεται σε ψυχιάτρους για αντικαταθλιπτική αγωγή και ως εκ τούτου, να παρατείνεται το συναισθηματικό μούδιασμα και η άρνηση της απώλειας.

Λανθασμένα Μηνύματα

• Ο στόχος είναι να ξεπεραστεί το πένθος το συντομότερο δυνατόν.

• Αν κάποιος εκφράζει ανοιχτά τα συναισθήματα πένθους είναι υπερβολικά συναισθηματικός.

• Το κλάμα είναι σημάδι αδυναμίας.

•  Το άτομο έχει το δικαίωμα να μην πονά, οπότε πρέπει να κάνει ότι θεωρεί απαραίτητο για   να το αποφύγει.

•  Η αναστολή του πόνου σημαίνει ότι το πένθος «ξεπεράστηκε».

•  Καλός αυτοέλεγχος σημαίνει διατήρηση της ψυχραιμίας σε όλες τις περιπτώσεις.

Τα παραπάνω μηνύματα καλό είναι να αγνοούνται και να μη λαμβάνονται υπόψιν, διότι λειτουργούν αποπροσανατολιστικά.

Σε Τι Εξυπηρετεί τους Άλλους η Αποφυγή του Πόνου του Πενθούντα;  
Όταν κάποιος αποφεύγει τον πόνο, οι γύρω του αποφεύγουν να είναι «μαζί του» όσο τον βιώνει. Αυτή η κατάσταση είναι πιο βολική γι’ αυτούς, απ’ ότι είναι για το άτομο που πενθεί. Η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί άνθρωποι επιχειρούν να θωρακίσουν τον εαυτό τους απέναντι στον πόνο (συνειδητά ή ασυνείδητα), με το να προσπαθούν να «προστατεύσουν» τους άλλους από αυτόν. Το άτομο δεν πρέπει να επιτρέπει σε κανέναν να το επηρεάζει κατ’ αυτόν τον τρόπο.
 
Αρνητικές Συνέπειες
Η παραπάνω προσέγγιση εγείρει στους πενθούντες αισθήματα ντροπής, για τα συναισθήματα που έχουν, οι οποίοι δεν εισπράττουν την αποδοχή που χρειάζονται και έτσι νιώθουν μεγαλύτερη μοναξιά. Η αποφυγή του θρήνου, οδηγεί το άτομο στο να παρουσιάζει μια καλύτερη εικόνα από αυτήν που ισχύει στην πραγματικότητα. Η μακροπρόθεσμη απώθηση των συναισθημάτων, εν τέλει οδηγεί στην συσσώρευση και κλιμάκωσή τους και αναχαιτίζει τη διαδικασία επούλωσης του τραύματος της απώλειας. Ουσιαστικά, ο πόνος δεν αποφεύγεται, καθώς εμφανίζεται αργότερα με την ευκαιρία ενός άλλου πένθους ή μιας επετείου.

Τι Διευκολύνει την Επουλωτική Διαδικασία;
Το κλάμα για την απώλεια σηματοδοτεί την αρχή της επουλωτικής διαδικασίας, αφού μέσω αυτού εκτονώνεται η εσωτερική ένταση και εξωτερικεύεται το πένθος. Η διαδικασία επούλωσης προϋποθέτει το να επιτρέψει κανείς στον εαυτό του να αισθανθεί και το να αισθανθεί προϋποθέτει ότι παραβλέπει τα μηνύματα ντροπής, που αγνοούν την ανάγκη του να θρηνήσει.

Ο πόνος είναι απαραίτητος και η  αξία του, αφορά τη μη συγκάλυψη της εσωτερικής σύγκρουσης και της επίδρασης της απώλειας. Ο πόνος, κατά τον θρήνο είναι το μέσο, το οποίο διαθέτει ο εαυτός για να έχει πρόσβαση στην αλλαγή.          

Το πένθος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν χρειάζεται «επιδιόρθωση». Είναι μια φυσική συναισθηματική αντίδραση στην απώλεια. Για τον καθένα είναι μια μοναδική εμπειρία και δεν υπάρχει ένα «φυσιολογικό» χρονοδιάγραμμα μέσα στο οποίο πρέπει να «ολοκληρωθεί» η διεργασία του.